Forum klanu ETA

Wychodząc ze swojej izby i rozejrzawszy się po okolicy, Mag zobaczył obraz, jaki oglądał od dłuższego czasu. Opuszczony trakt do miasta wydawał się być w idealnym stanie, mało kto nim podążał. Przyjrzawszy się bliżej, Oxylion dostrzegł zza góry, która zasłaniała oddalony dosyć zakręt na drodze, cienką smużkę ciemnego dymu, kreślącego czarną smugę na oddalonych białych chmurach. Nieprzejął się jednak tym, od czasu do czasu zdażało się, że ktoś przyjeżdzał jednak do ukrytego królestwa Mrocznych Elfów, pozatym głód coraz bardziej dawał o sobie znać.
Z domu prowadziły 2 ścieżki. Jedna na zachód, krętym dość stromym szlakiem prowadząca ku traktowi do miasta, oraz druga, wydeptana przez Oxyliona ścieżynka, prowadząca nad źródło, na wschód. Mag ruszył więc do wodopoju wspierając się o swój kostur.
Po kilku minutach swobodnego marszu wśród skał, Mag doszedł w końcu do celu. Krystalicznie czysta woda spływała po wypłukanych kamieniach, niknąc w pewnym momencie pod skałą. Wokół rosło mnóstwo przeróżnych roślin. Strumyk był niestety zbyt płytki, by żyły w nim jakieś ryby, które można by złowić, jednak Czarodziej zdołał się już przyzwyczaić do sporzywania roślin. Wiedział, jak wygląda jadalne zielsko, wiedział też, które omijać.
Okolica wyglądała spokojnie. Widocznie żaden zwierz nie zawitał tutaj, nie było więc co upolować. Wyglądało na to, że Oxylion musiał zadowolić się zielenią. Woda z pewnością przegnałą by resztki snu.

Pod drodze ku żródełku, Mag istotnie ujrzał znajomy dąb, pod którym rosły dość smaczne rośliny, w postaci mały pomarańczowych kulek. Czarodziej nie znał nazwy tego zielska, jednak nie obchodziło go to zbytnio; Było smaczne i pożywne, to wystarczyło.
Obmywszy się w zródle, naglę czarodziej usłyszał kroki po drugiej stronie rzeczki. Po tamtej stronie, miedzy skały prowadził wąski szlak, skąd właśnie mag usłyszał kroki. Wiedział, że nie mógł być to żaden z jego pobratymców, chód nieznajomego był ciężki, jakby ugniatający ziemię z siła stawiając każdy krok. Oxylion nie słyszał, by ktoś poza drowami zapuszczał się w te lasy, toteż od razu nabrał podejrzeń. W razie czego mógł uskoczyć w bok, chowając się za masywnym głazem. Nie był jednak pewnie, czy nieznajomi mają wrogie zamiary, mógł też po prostu stać i poczekać na nich.

Obcy zbliżał się, jego kroki stawały się coraz głośniejsze. W pewnym momencie Oxylion usłyszał ciche chlupnięcie wody, dające do zrozumienia, że nieznajomy doszedł już do strumyka. Zatrzymał się jednak, wciąż niewidoczny dla ukrywającego się za skałą Oxyliona. Kroki ucichły. Do uszu Oxyliona dotarł odgłos poteżnego charknięcia a potem plask typowy dla splunięcia. Mag mógł wychylić się lekko zza kamienia, istniało małe ryzyko, że zostanie przyuważony. Zapach z pod buta maga dawał coraz mocniej o sobie znać..